Aşk Hikayeleri

saol

SÜPER AŞKIM DEWAMM

saqoL hayaDımm (:
dewamm xD

Son Şarkı...

Son zamanlarda gördüğüm en iyi filmin "Karanlıkta Dans"ın bir türlü gözümün önünden gitmeyen muhteşem sahnesi:
Bir tren köprüsünde Jeff körlüğün eşiğindeki Çek mülteci Selma Jezkova'ya sorar:
"- Görmüyorsun değil mi?"
Kısık gözlerle sımsıcak gülümser Selma ve şarkısını söyler:
"- Görecek ne var? En iyi dostunca öldürülen adamı gördüm. Yaşanmadan biten yaşamları... Görülecek bir şey kalmadı. Bu kadarını gördüm... fazlası açgözlülük olurdu".

* * *

İngiliz bulvar gazetelerinde efsanevi Beatles'ın gitaristi George Harrisson'ın kansere yenildiğini okuyunca anımsadım bu sahneyi...
"Beynindeki kanserli tümör tüm vücudunu sardı. 5 aylık ömrü kaldı" diyordu gazeteler...
İtalya'daki evine çekilmiş ve bir dostuna "Bu kez savaşı kaybettim" demişti; "...artık ölüme hazırım".

* * *

John Lennon - Paul McCartney
buluşmasından sonra katılmıştı gruba George Harrisson...
1950'lerin sonlarında Liverpool'da işe koyulmuşlardı. En büyükleri 23 yaşındaydı. Kötü gece klüplerinde rock çalıyorlardı. Lennon'a göre en iyi çalışmalarıydı onlar...
Savaş bittiğinde doğup 1960'larda gençliğini yaşayan kuşak öfkesinin müziğini Beatles'ta bulmuştu. Ama müzik endüstrisi bu öfkeyi kontrol altına almakta gecikmedi. Bir gün Brian Epstein girdi hayatlarına; hepsine tek tip elbiseler dikti. Spotlar altında ehlileştirip Elvis'le yarışa itti.
Artık kendi rüzgarında sürüklenen bir efsaneydi Beatles... Bu rolden ilk sıkılan John Lennon oldu:
"Büyüdük çok büyüdük ama tükendik de.... Daha ilk turneye çıktığımızda müziğimiz ölmüştü. Boktan hissediyorduk kendimizi... 2 saat rock yapmak yerine her gece 20 dakika aynı şeyi çalmak işimize gelmişti. Birer müzisyen olarak hiçbir zaman gelişememiş olmamızın nedeni budur. Başarmak uğruna kendimizi öldürmüştük".

* * *

Grubun dağılmasına yakın Lennon - McCartney rekabetinden her nasılsa sıyrılıp Beatles'in en güzel bestelerinden birkaçına imza attı Harrison... "Something" gibi...:
"Kıpırdanışında bir şeyler / beni benzersizce cezbeder /
Bana asılışında bir şeyler.../
İstemiyorum şimdi onu bırakmayı/ Biliyorsun nasıl inandığımı..."

* * *

Sonra Beatles dostların ihanetinden yaşanmadan yiten yaşamlara kadar her şeyi gördü ve görecek bir şey kalmayınca dağılıp gitti zamanın rüzgarında...
John Lennon bir suikastte öldü.
Kalan 3'lü ondan kalan bir teyp kaydından 1994'te bir "son şarkı" yaptı.
Şarkının adı "Kuş kadar özgür"dü.
"Tarih oldu" denirken geçen yılki antoloji albümüyle 20 yıl sonra yeniden müzik listelerinin zirvesine oturdu Beatles...
Ve geçen hafta George Harrisson "Kanserden ölecek" haberlerinden sonra ilk kez çıktı ortaya... Avurtları çökmüş yorgun bir yüzle yalanladı öleceği söylentilerini...

* * *

"Karanlıkta Dans"ın finalini anımsadım bu kez de...
Müzikallerde son şarkı çalmadan salondan çıkan ve böylece filmin hiç bitmediğine inanan Selma'yı oynayan Björk'ün darağacında çığlık çığlığa şarkı söylediği o inanılmaz finalden sonra perdede beliren iki satırlık yazıyı:
"Bu son şarkı diyorlar;
Çünkü bizi tanımıyorlar.
Sadece biz izin verirsek son şarkı olur..!"

www.butunkelimeler.com/wp-content/uploads/2007/11/ben-ask-dedikce.jpg" border="0" alt=""/>

http://img1.loadtr.com/k-385984-aşk_yazılı.jpg

http://img1.loadtr.com/b-384900-aşk_şiiri_1.jpg
http://img1.loadtr.com/k-382899-kalp_ve_gül.jpg

http://img1.loadtr.com/k-385984-aşk_yazılı.jpg
resim ler

Zamanın en iyisiydi.Hayat,arkadaşlar her şey en güzeliydi.Seviyordum yaşamayı.Hiç bir derdim yoktu ve daha öncede olmamıştı.Kısacası mutluydum.
Daha on dördümdeydim.Yeni adım atıyordum gençliğe.Her şeyin güzel ilerleyeceğine inanıyordum.Dostlarım vardı yanımda.Belki de yoklardı ama ben mutluydum.Okul dershane gidip geliyordum.Ev hayatım ise normaldi.Annem babam benim mutlu olmam için her şeyi yapmaya çalışıyorlardı.Durumları elverdikçe tabi.Şımarık bir çocuk değildim.Okumayı seviyordum.Pek arkadaş edinememiştim ama ailemdi benim en iyi arkadaşım.Ve tabi dershanedeki arkadaşlarım da vardı biraz.Bir grubumuz vardı.Kızlı erkekli karma bir gruptu.İyi vakit geçiriyorduk.Pastanelere kafeteryalara gidiyorduk hep beraber.
Ev hayatım..Oldukça doğal bir aile ortamıydı.Sıcaktı.Mutluyduk.Hala öyleyiz gerçi.İnternette vakit geçirmeyi severdim.Arkadaşlarımla Chat yapmayı severdim.Şu da bir gerçek ki internete araştırma yapmazdım.Sadece ilgi alanlarımda internete başvururdum.Yavaş yavaş arkadaşlarımla konuşmaya başlamıştım.Artık tanımadığım kimseyle konuşmuyordum.Ve yabancılarla konuşmaktan da hiç haz etmezdim.
Ta ki o güne kadar.Bir gün yine bilgisayar başındayken ve yine sadece arkadaşlarımla Chat yaparken birinden konuşma talebi geldi.Kabul ettim.Belki tanıyorumdur diye.Tanımıyormuşum.Ama konuşmaya başladık.Aslında can sıkıcıydı ama öylesine konuştum işte.Ve biz bir süre devam ettik.Artık silmek istemiyordum onu.Konuşmak istiyordum.Numaramı verdim ve telefonda konuşmaya başladık.O da benden etkilenmeye başlamıştı belli.Yaklaşık üç ay kadar konuştuk.Ben başka bir okula kaydolacaktım o dönem.Ona da söylemiştim hangi okula gideceğimi.Aradan bir zaman geçti ve o da benim okuluma geleceğini söylemişti.İnanamamıştım.İlk defa biri benim için bir şeyler yapıyordu.Hayatımın en mükemmel günleriydi.Belki de şu an bana öyle geliyordur.Bilmiyorum.
Okul başladı.Gerçekten aynı okuldaydık.Gelmişti.İlk zamanlar sadece bakışıyorduk.Daha ilk gün bulmuştum anlamıştım o olduğunu.Aradan bir zaman geçti.Arkadaşlarıyla selam yolluyordu.Belli ki utanıyordu.Ben de utangaçtım ama onun kadar değildim.İlk adımı ben attım.Sınıfına gidip konuştum.Ve o gün başladı.
Daha acemiydik.Ya da ben öyleydim.Sevgili olmanın ne demek olduğunu bilmiyordum.O ilkti ve bana öğretecekti.Belli bir zaman sonra alışmaya başladım ona.Gitgide bağlandım.Onu görmeden yapamıyordum.O da öyle söylüyordu.Üşüdüğümde sıcacık elleriyle ellerimi ısıtıyordu.Sarıyordu sevgilisiyle.Utanıyorduk ama vazgeçmiyorduk.O biraz sert bir insandı ama ben çok sevdiğim için göz ardı ediyordum.Onun da beni benim onu sevdiğim kadar sevdiğini sanıyordum.
Artık o da yeni insanlarla arkadaşlık etmeye başladı.Beni ihmal ettiğini düşünmeye başlamıştım.Arkadaşları kızlı erkekli karışıktı.Ama bir kız vardı onunla çok ilgileniyordu.Gözleri parlıyordu onunla konuşurken.Bunu hissedebiliyordum.Ne yapmalıyım bilmiyordum.Bir süre izledim.Sessizce izledim.Sonra bunu ona anlattım.Sadece arkadaşım merak etme dedi. Peki dedim.Ama aralarındaki münasebet beni kıskançlıktan çıldırtıyordu.Artık ona inanasım gelmiyordu.Soğumuştuk birbirimizden.Eskisi gibi değildik.Uzaktık.
Bir gün bitirmek istedim.O hiç ayrılma lafını açmazdı.Ben açtığımda da hiç tepki göstermedi.Tamam bitsin dedi.Belliydi artık beni istemediği.Hiç acı çekmemiştim.Sınıflarımız karşılıklıydı.O her teneffüs sınıfın önünde durur benim sınıfıma doğru bakardı.O su yeşili gözleri o kadar güzeldi ki..Bir zaman sonra anladım hata yaptığımı.Onu geri istiyordum.Ne yapacağımı bilmiyordum.Bir gün bir mesaj aldım.O yollamıştı.Mesajı ondandı.Çok heyecanlanmıştım.Mesajda bugün çok güzeldin yazıyordu.(O ara saç modelimi değiştirmiştim.)Aslında mutlu olmuştum.İlk başta cevap yazmadım ama sonradan onun her şeyim olduğunu ondan vazgeçemeyeceğimi anladım.Ve biz yeniden başladık.
Bu kez her şey daha farklıydı.Her şey daha güzeldi.Bana gerektiğinden fazla ilgi gösteriyordu.Hakkım olarak biraz şımarıyordum.Üç ay böyle devam etti.Her şey çok güzeldi.
Ama bir gün kabus geri döndü.Dokuz ocak iki bin sekiz.Saat on bir otuz beş.
Bir gün ben onun sınıfındayken zil çaldı.Gitmem gerekiyordu.Gitmemi istemedi.Doğal olarak.Bende gitmek istemiyordum ama mecburdum.Önemli bir dersim vardı.Gitmeliyim dedim.Gitme dedi.Ama geri döneceğim dersten sonra dedim.Gitme dedi.Lütfen dedim.Git dedi.Git tamam git dedi.Gittim.
Akşam yine mesaj attı.Özür dilerim dedi.Ben çok kızgındım.Affetmedim.Bitti dedim.Ve o gün gerçekten bitti.Ayrıldık.(Şu satırları yazarken bile ağlamamak için kendimi zor tutuyorum.)Sonsuza dek.Aylarca ağladım.Keşke affetseydim diye.Çok ağladım.Kimseye anlatamadım söyleyemedim.Çok ağlıyordum.Geri gelmiyordu.
Aradan çokça zaman geçti.Belki yarım yıl kadar.Yine İnternette dolaşırken ona rastladım.Çok şaşırmıştım.Ama onun hiç öyle bir hali yoktu .Belli ki çıkarmıştı hayatından beni.Ama ben atamıyordum.Olmuyordu.Konuştuktan sonra beni silmişti.Çok üzülmüştüm.
Yine bir gün İnternetteyken böyle olmayacak dedim.Ve hala unutulmadın diye bir mesaj attım.Sonra biz konuşmaya başladık.Yüz yüze değil ama internetten konuşuyorduk.Bana neden okulda konuşmadığımızı sordu.Ben korkuyordum konuşmaya.Ama sonradan okulda da konuşmaya başladık.Ben hala onu seviyordum.Bir gece internette konuşurken her şeyi anlattım ama beni dinlemedi.Anlamadı.Beni tehdit etti.Eğer bu konu bir daha açılırsa azıcık olan arkadaşlığımız da biter dedi.Ben yine çok ağladım.Her gece.. O günden beri iyi arkadaş olmaya çalıştık.Aslında ben biraz uzak kalmaya çalışıyordum.Tamamen aşkımın bitmesi için çaba gösteriyordum.Ama o sanki bana inat her geçen gün kalbime daha bir sevdayla batıyordu.Ve hayatına yeni aşklar girmişti.Kim bilir benden sonra kaç kişiyi sevmişti.Bir gün yazdığı şiirleri gösterdi.Sevdiği kızlara yazdığı şiirlerdi.İçlerinde ben yoktum.O beni hiç sevmemişti.Artık bir yandan nefret ederken bir yandan da hala sevdam bitmemişti.Başka biri olmuyordu.Olamıyordu.
Ve şimdi.Aradan iki yıl geçmesine rağmen ben hala ona sevdalıyım.Hala ondan başkası yok aklımda.Çıkarmaya çalışsam da o yine kendine çekiyor beni.Yemyeşil gözleriyle kendine her geçen gün daha da hayran bırakıyor.Şimdi bir sevgilisi var ve onu çok seviyor.Alıştım artık benden sonraki sevgililerine.Eskisi kadar acıtmıyor.
Hikayemin başında çok mutluydum ve şimdi sonuna geldim.Ve şimdi çok mutsuzum.Ona sevdayla bağlılığım azalacağına artıyor..Bırakamıyorum.
Eğer birini seviyorsanız açık yürekli olun. Aşkınızın peşinden gidin.O yine de anlamasın.Ama siz asla bırakmayın.Ben belki bir gün unutacağım onu.Ama bu hikayem ölene kadar benimle yaşayacak..

Sabırla hikayemi okuyanlara sonsuz teşekkürler..Yorumlarınızı bekliyorum.

--------------------------------------------------------------------------------